Boję się
Boję się.
Boję się.
Boję się.
Boję się śmierci.
Boję się nieznajomych mężczyzn.
Boję się tego świata, mojego kraju, moich rodaków.
Boję się kryzysu klimatycznego.
Boje się pająków.
Boję się.
Boję się.
Boję się.
JESTEM PRZERAŻONA.
Nie jestem w stanie powstrzymać łez. Żyje w strachu.
Przyzwyczaiłam się już do strachu spowodowanego kryzysem klimatycznym, a właściwie obojętnością ludzi w tej sprawie. Rząd, który odrzuca rozwiązanie systemowe, ludzie, którzy krzyczą, że kryzys klimatyczny to wymysł wielkich korporacji, które chcą nas okradać.
Przywykłam do tego, robię, co mogę, działam jak tylko mogę, i w końcu nie budzę się ze strachem, bo śniło mi się, że ziemia płonie.
Do dzisiaj.
Obudziłam się z płaczem, bo śniło mi się, że ktoś mnie goni, krzyczy, rzuca we mnie różnymi obiektami, bo jestem biseksualna, albo – co gorsza – homoseksualna.
Problem jest taki, że to nie był tylko sen.
To się zdarzyło, nie mi osobiście, ale wielu osobom, które uczestniczyły w Białostockim marszu równości.
Dorośli mężczyźni bili nastolatki, powalali je na ziemie, pluli im w twarz.
Dorośli ludzie krzyczeli w stronę uczestników marszu niecenzuralne słowa, krzyczeli „Bóg, honor, ojczyzna!".
Dorośli ludzie atakowali swoich rodaków jednocześnie nazywając samych siebie obrońcami ojczyzny.
Gdzie była policja?
Była zajęta uchylaniem głów przed nadlatującymi szklanymi butelkami, cegłami, doniczkami, racami, kamieniami.
Była zajęta upominaniem uczestników marszu równości mających naklejki z tęczową madonną.
Była zajęta klepaniem po plecach obrońców ojczyzny, którzy spluwali w twarz swoim rodakom.
Byli zajęci odwracaniem głowy na cierpienie swoich rodaków — kobiet, mężczyzn, dzieci.
W tym marszu uczestniczyli ludzie, ludzie, którzy nie godzą się na brak tolerancji i nierówności społeczne. Matki z dziećmi, osoby niepełnosprawne, pary homoseksualne i heteroseksualne, rodzice, dzieci, katolicy, ateiści, biali, czarni, żółci. Cały przekrój społeczeństwa.
Nikt w Polsce nie jest już bezpieczny.
/Modesta29
Boję się.
Boję się.
Boję się śmierci.
Boję się nieznajomych mężczyzn.
Boję się tego świata, mojego kraju, moich rodaków.
Boję się kryzysu klimatycznego.
Boje się pająków.
Boję się.
Boję się.
Boję się.
JESTEM PRZERAŻONA.
Nie jestem w stanie powstrzymać łez. Żyje w strachu.
Przyzwyczaiłam się już do strachu spowodowanego kryzysem klimatycznym, a właściwie obojętnością ludzi w tej sprawie. Rząd, który odrzuca rozwiązanie systemowe, ludzie, którzy krzyczą, że kryzys klimatyczny to wymysł wielkich korporacji, które chcą nas okradać.
Przywykłam do tego, robię, co mogę, działam jak tylko mogę, i w końcu nie budzę się ze strachem, bo śniło mi się, że ziemia płonie.
Do dzisiaj.
Obudziłam się z płaczem, bo śniło mi się, że ktoś mnie goni, krzyczy, rzuca we mnie różnymi obiektami, bo jestem biseksualna, albo – co gorsza – homoseksualna.
Problem jest taki, że to nie był tylko sen.
To się zdarzyło, nie mi osobiście, ale wielu osobom, które uczestniczyły w Białostockim marszu równości.
Dorośli mężczyźni bili nastolatki, powalali je na ziemie, pluli im w twarz.
Dorośli ludzie krzyczeli w stronę uczestników marszu niecenzuralne słowa, krzyczeli „Bóg, honor, ojczyzna!".
Dorośli ludzie atakowali swoich rodaków jednocześnie nazywając samych siebie obrońcami ojczyzny.
Gdzie była policja?
Była zajęta uchylaniem głów przed nadlatującymi szklanymi butelkami, cegłami, doniczkami, racami, kamieniami.
Była zajęta upominaniem uczestników marszu równości mających naklejki z tęczową madonną.
Była zajęta klepaniem po plecach obrońców ojczyzny, którzy spluwali w twarz swoim rodakom.
Byli zajęci odwracaniem głowy na cierpienie swoich rodaków — kobiet, mężczyzn, dzieci.
W tym marszu uczestniczyli ludzie, ludzie, którzy nie godzą się na brak tolerancji i nierówności społeczne. Matki z dziećmi, osoby niepełnosprawne, pary homoseksualne i heteroseksualne, rodzice, dzieci, katolicy, ateiści, biali, czarni, żółci. Cały przekrój społeczeństwa.
Nikt w Polsce nie jest już bezpieczny.
/Modesta29
Żródło grafiki:http://www.rococowonderland.com
Komentarze
Prześlij komentarz